XII - Homerun

Het standaard koningsmaal op de semi vroege ochtend, de bananenpannenkoek met chocoladesaus, kon niet verbloemen dat de tijd om dit paradijsje te verlaten was gearriveerd. Een vertrek zat er echter niet in voordat we van de gastdame een iets te intieme knuffel kregen en haar op verzoek iets Nederlands hadden geleerd. 'Veel plezier vandaag', voor degenen die denken dat we onze adolescentie nog niet ontgroeid zijn. Dit was trouwens ook de laatste keer dat we ontbeten met uitzicht op de plaatselijke slager. Dat wil zeggen, een hakstation met de hygiënische voorzorgsmaatregelen waar Rob Geus stijl van achterover zou slaan. Man man man. Wij waren weer een ervaring rijker en een illusie armer zullen we maar zeggen.

Eenmaal onderweg leek dit al snel een exquisiete dag te worden. Met de kennis van nu kan ik dat met een brede grijns bevestigen. Het asfalt, gemiddeld over de hele dag, was het beste van de hele trip. De route was schitterende en stelde ons in staat om ons weer echte bochten ridders te voelen terwijl we uitkeken over landschappen die het doorsnee weiland in Nederland met 2,7 hoogspanningsmast het schaamrood op de kaken doet staan. Spreekwoordelijk dan. Het was werkelijk top, en omdat er niemand anders op de weg reed kon ik ongegeneerd en luidkeels klassiekertjes van Neerlands troubadour Boudewijn de Groot mee brullen. Rond de klok van half vier was het tijd voor koffie. Gesetteld op te kleine stoeltjes in een koffietentje op de hoek van een kruispunt aanschouwden wij een aantal oude mannetjes bezig met een spel die overkwam als een combinatie van schaken en backgammon. Niet dat we er iets van snapten, wel hadden we uitgebreid de kans om even bij te komen. De bestelde koffie werd geserveerd in een opstelling van een kopje met daarboven het filter waar de koffie drupje voor drupje naar beneden kroop. Erg charmant, niet al te snel. We spoelen daarom door naar het einde van de dag waar wij na uren rijden vermoeid maar voldaan een hotel hebben opgezocht en vervolgens in een plaatselijk restaurant ons te goed hebben gedaan aan een degelijke avondmaaltijd.

Mocht u zich ondertussen afvragen of Gijs en ik het nog steeds goed met elkaar kunnen vinden, dan kan ik u gerust stellen. Zelfs in een week waar je zo dicht op elkaars lip zit dat in je eentje naar de wc gaan al een prestatie is, blijven wij uiterst amicaal. Nou zijn we dan ook over bijzonder veel dingen eensgezind. De rijstijl is hetzelfde, (des)interesses over het algemeen ook en toen we in dit restaurant zaten en we konden kiezen uit zo'n 20 verschillende gerechten kozen we allebei hetzelfde. Niet voor het eerst trouwens. Ook kijken we samen series. Dus na het eten en een individuele douchebeurt om het verzamelde stof van ons af te spoelen hebben we op onze hotelkamer de laatste 2 afleveringen van House of Cards gekeken. Wij waren na het zien van deze afleveringen bijna net zo verbaasd als toen we eerder bij het wegzetten van onze scooters ontdekten dat het hotel, het woord verondersteld meer dan wat er uiteindelijk werd geboden, in de achtertuin een apen verblijf had waar enkele kapucijners zich ophielden. 

De volgende ochtend waren we voor 9 uur al op pad, we wilden naar huis. Wel via de toeristische route. Langs de weg haalden we typisch Vietnamees belegde broodjes (banh mi) en 2 café suda die ons ontbijt zouden vormen. Terwijl we naar het pontje reden dat we de vorige avond op de kaart hadden gezien werd er door de locals druk naar ons gesignaleerd. Bleek er weer een snelheidscontrole te zijn. Dat snapten we echter pas toen we het zelf zagen en het in principe te laat was. Verantwoordelijke avonturiers die wij zijn reden wij echter uiteraard binnen de gestelde snelheidslimiet en een vriendelijk groeten over en weer tijdens het doorrijden was de enige interactie met deze agenten. Eenmaal bij het pontje aangekomen moesten we even wachten. Van de nood een deugd gemaakt zijn we daar dus maar eens rustig gaan zitten voor het ontbijt. Zoals 2 relatief fitte 65 plussers met hun elektrische fiets wel eens doen stel ik mij zo voor: op een bankje pauzeren en de meegebrachte lekkernijen verorberen. Een vlotte overgang later begaven wij ons steeds meer van de doorgaande weg af richting de onbegaanbare binnenlanden. Zo onbegaanbaar zelfs dat een Vietnamese vrouw die ons op een splitsing zag twijfelen in haar allerbeste Vietnamees ons probeerde te overreden om niet die kant op te gaan. Niet onder de indruk van haar eloquentie, nog van haar hartstochtelijke 'no' aan het einde van haar betoog en met slechts een lichte hint van zelfoverschatting vervolgden wij onverschrokken onze weg die steeds meer begon te lijken op een moeilijk begaanbaar modderpaadje. Dit hebben we volgehouden tot we bij een rivier aankwamen, dwars over de 'weg'. Hier hadden we waarschijnlijk met wat moeite nog wel door heen gekund, maar er zat ons tenminste nog 2 uur van hetzelfde te wachten en het zou er niet makkelijker op worden. Zo kwamen wij, spijtig genoeg, tot het besluit om de scooters te keren en terug te rijden. Een wijs besluit, want om te illustreren hoe lastig het manoeuvreren was ben ik speciaal voor de ervaring met scooter en al nog even plat op mijn muil gegaan. 10 meter voor het asfalt weer begon. Met 5 km/u. Midden in een plas. Geen schade aan de scooter, een kleine kras op mijn been en een grote op mijn ego. Ik zijn scooter wel eens parkeert zonder standaard, wel kom ik er een stuk beter van af. Na dit euvel hebben we dapper de reis hervat waarna ik nog geen 5 minuten later werd aangevlogen door een haan. Het begon mij te dagen dat dit wel eens niet mijn dag zou kunnen zijn.

Niets was minder waar. Er stond namelijk die dag een prijs op mijn hoofd. Althans, zo reden de Vietnamezen die dag. De toeristische route ging dus niet door en daarom moesten we via de provinciale weg die we juist hadden proberen te vermijden in verband met bussen, vrachtwagens en incapabele bestuurders in het algemeen. Tussen de regenbuien door is het 4 keer echt bijna mis gegaan omdat een medeweggebruiker vertikte zijn spiegels te gebruiken/niet wou remmen/plotseling wel remde/mijn bestaan niet wou erkennen en nog talloze malen 'normaal' gevaarlijke situaties. Ik kan u vertellen, ik was blij dat ik in één stuk ben thuisgekomen. Wat een misère die dag, we waren er allebei goed klaar mee. En wat doe je dan als thuis bent, koud, nat en stram? Douchen, eten en uiteraard een massage, dan ziet de wereld er opeens een stuk aantrekkelijker uit. Na nog wat gechild te hebben met wat andere expats hebben we vriendelijk bedankt voor het verzoek om te gaan stappen. Uitgeput van het avontuur zijn we vroeg ons bed ingedoken om in dromenland al onze avonturen van deze fantastische roadtrip nog eens te beleven. Morgen zouden we wel weer zien. En daarover, later meer.