XI - Da Lat

Het verblijf in Da Lat was niet onaangenaam, zoals het in onderkoelde Groningse stijl betaamt te worden gezegd. En dat Groningse, ik begin het wel een beetje te missen hoor, daar durf ik best eerlijk over te zijn. Gelukkig is via de wereld van smartphones en het internet thuis nooit meer echt heel ver weg en heb ik regelmatig contact met het thuisfront. Hallo luitjes. Terug naar Da Lat. Gijs en ik slapen in een hostel, wel een private room trouwens. Bij aankomst bij het hostel werden we onthaald door types die zich direct gedroegen alsof ze onze beste vrienden waren. Nou, dat zijn ze niet, Gijs en ik hebben genoeg aan elkaar, dus de twee ontvangende medewerkers zaten met hun goede bedoelingen direct in onze irritatiezone. De gastvrijheid ging echter nog verder want er bleek elke dag om stipt 18:00 aan avondmaal te worden genuttigd met alle gasten, als een familie. Onze assertieve ‘dat bepalen we zelf wel’ inborst kwam spontaan omhoog. Bleek het diner gratis. Niets dan lof over dit hostel. Zeker toen ook nog eens bleek dat het ontbijt bij de prijs inbegrepen zat. Dan neem je als Nederlander de ‘roomservice’, het blijven kloppen op je kamerdeur totdat je eruit komt om je te melden voor het diner, voor lief. En toegegeven, toen wij enigszins waren opgefrist en bijgekomen van de reis vonden we de medewerkers ook al een stuk aardiger. Dit hostel bood ons tevens de gelegenheid om voor het eerst in mijn periode in Vietnam ons onder de backpackers te mengen. Ik zeg mengen, ik bedoel met cultureel antropologische blik de harem broeken, rastakapsels en net afgestudeerde reizigers bestuderen. De overjarige vrijbuiter kon natuurlijk ook niet achterwege blijven. Veel backpackers reisden alleen en zochten contact met elkaar en met ons. Wij niet. Geen van ons beiden had heel veel zin om in een relatie te investeren die op zijn best voornamelijk tijdens de gemeenschappelijke maaltijden zou bloeien om elkaar daarna nooit weer te zien. Dus het bleef bij een vriendelijk lachen en beleefd antwoord geven op de vragen, een ‘good morning’, en dan ging het duo Van den Berg & Muller op gepaste wijze weer over op de orde van de dag. Zoals rondrijden in de omgeving over de relatief uitstekende wegen.

Het is een schitterende omgeving daar: bergen, meren, groen, absoluut een aanradertje. Uiteraard hebben we ook wat toeristische attracties bezocht zoals een neergestort vliegtuig, een boeddhistische tempel en meerdere watervallen. Dat laatste begint persoonlijk wat aantrekkingskracht te verliezen. Waar ook ter wereld, op de één of andere manier moet je altijd een waterval bekijken. Alsof de zwaartekracht die het water omlaag trekt dezelfde aantrekkingskracht heeft op hordes toeristen. Als extra lokkertje kon je hier wel abseilen van enkele watervallen. Voor de enthousiasteling zeker een aanrader, voor ons was het grootste deel van de dag daaraan besteden net iets te veel van het goede. We besloten te vertrekken en vaart te maken naar een nieuwe bezienswaardigheid. Speciaal voor de gelegenheid gekleed in spijkerbroek en bijpassend vest. Zoals vermeld is het namelijk relatief koud in Da Lat, zeker als je net een beetje aan de 30+ graden van Saigon gewend bent geraakt. Zodoende gingen we vandaag eens niet in korte broek en T-shirt over straat. Wat een verademing, om zonder problemen weer eens ‘normale’ kleren aan te kunnen trekken. Toen we daarna een boeddhistische tempel bezochten bleek dat we met deze outfit ook voldeden aan alle kledingvoorschriften, bonus. Dermate onder indruk van het plaatsje, de omgeving en bezienswaardigheden besloten we om een dag langer te blijven. Dat gaf ons ook de kans om de volgende dag met wat bekenden op te trekken en samen verder Da Lat te verkennen.

Na het gratis ontbijt, pannenkoeken met banaan en chocoladesaus, jammie, heb ik mij eerst even afgezonderd en een koffietent opgezocht. Op zoek naar een goede bak pleur en daarnaast ook even de tijd te hebben om de avonturen van afgelopen dagen uit te schrijven. Bovendien is een ander uitzicht dan Gijs’ hoofd ook wel eens fijn, gelukkig denkt Gijs hetzelfde over mijn hoofd. De lunch was het startsein voor de rest van de dag en wij verenigden ons met 2 Vietnamezen, waarvan één Khôi geheten. Khôi had al snel mijn interesse gegrepen, hij rijdt namelijk een Yamaha Exciter 150. Een strak uitziende motor met de nodige, zij het inconsequente stickertuning (o.a. een schokdemper sticker op de uitlaat). Edoch, handgeschakeld en met 15,4 pk en een topsnelheid van 136 km/u voor Vietnamese begrippen geen misselijk dingetje. Om het stigma van de directe Nederlander in stand te houden heb ik subtiel te kennen gegeven dat ik het niet erg zou vinden om een stukje op deze motor te rijden. #durftevragen. Tot mijn grote verbazing vond hij dat helemaal prima. Sterker nog, Khôi en ik hebben voor de rest van de dag motoren gewisseld. Alle culturele uitjes die dag ten spijt, het grootste plezier had ik op een motor waar ik zelf weer eens kon schakelen en met iets meer pit dan mijn eigen stadscooter. Als bedankje heb ik zijn lege benzinetank vol laten gooien. Hier wordt je namelijk nog geholpen met tanken.

Na de lunch was het tijd voor de eerste toeristische activiteit van de dag: het oude treinstation. Daar moest ik natuurlijk wel even kijken, en ook in de locomotief zitten. Dat mocht niet, maar als toekomstig NS medewerker mocht ik dat wel. Van mezelf. Toen ik trots aan de Vietnamezen vertelde over mijn management baan bij de nationale treinmaatschappij werd die informatie ietwat geringschattend in ontvangst genomen. En ik ben er nog wel zo blij mee. Het openbaar vervoer lijkt hier niet in bijzonder hoog aanzien te staan. Na deze culturele les verplaatsten wij ons naar de plaatselijke variant van de Keukenhof. Khôi liep weer voorop en had de gastvrije edoch irritante neiging om constant voor de kaartjes en parkeertickets te betalen, zo ook nu weer. Gijs en ik moesten elke keer hard bij hem aandringen om ons geld aan te nemen. Het was onze eer te na om hem voor ons te laten betalen, hoe gastvrij bedoeld ook. Op een gegeven moment hebben we het geld maar in de zak van zijn colbertje gedaan omdat hij het niet aan wou pakken. De bloementuin zelf was leuk maar geen hoogtepuntje en daarna mocht ik weer op de motorJ We zijn naar een barretje gereden waar we een kaartspelletje hebben uit proberen te leggen. Kleine notie, onze gastheer sprak niet echt heel goed Engels, vriendelijk gezegd. Met handen en voeten kom je echter een heel eind. Daarnaast, dit werkt altijd: leg iets uit in het Engels, vraag of iedereen het snapt, leg het dan nog een keer op exact dezelfde manier uit, wacht tot ze lachen, en ga er dan maar vanuit dat ze het snappen. Als je het resultaat niet meetelt werkelijk een feilloze methode.

Om het gezamenlijke deel van dag af te sluiten hebben zijn ergens een eetstokje wezen prikken. Het etablissement was een klein aftands ‘restaurant’ waar ik als toerist zonder begeleiding niet over gepeinsd zou hebben om te dineren. Maar daar zaten we dan op typisch Vietnamese plastic stoeltjes, een grootte die in Nederland over het algemeen bedoeld is voor 3 á 4 jarigen. De tafeltjes, hier altijd van RVS, staan gelukkig op corresponderende hoogte zodat je zonder al te veel moeite je stokjes tussen je knieën door naar je gerecht kan bewegen. En wat een gerecht, Banh Can zogeheten. Voor degene die zich iets minder in de Vietnamese cuisine hebben verdiept, het is super lekker. Het bestaat uit eieren die als poffertjes worden gebakken, geserveerd met een bakje ‘soep’ die als saus fungeert. De sfeervolle Tl-verlichting die hier niet onder doet voor romantische kaarsjes, vriendelijk uitgelachen worden door locals om je uitspraak van het Vietnamees en het geklungel met de stokjes maakten het een gezellige en ontspannen afsluiting. Het eten was nogmaals echt subliem, ik heb lopen kanen, man wat was dat lekker. Na een hartelijke afscheid deden Gijs en ik nog een klein pilschje om het af te leren en zijn vervolgens tevreden ons bed in gedoken. De volgende dag zou namelijk de eerste dag van de tweedaagse terugreis zijn. En daarover, later meer.