X - Bonjour!

De rit naar Da Lat was genoeglijk. Schitterend weer, betoverende uitzichten en verlaten wegen. U weet wel, van de die perfecte roadtrip omstandigheden. Zoevend over het asfalt met de rugzak op de schouders op zoek naar het avontuur zonder ooit ver te hoeven speuren. De omgeving en frisse lucht in je opnemend de kronkelende bergroute overmeesteren. Ideale lijn bepalen, remmen, gewicht verplaatsen, de bocht insturen en dan de gashendel opentrekken. Door naar de volgende bocht. En die daarna. En nog één. De kilometers verslinden op je warm gereden rubbers vergeet je je zadelpijn en stramme rug volledig. Dit. Is. Genieten.

Dan de fotostop. Niet dat je vast kunt leggen wat er op dat moment door je heen gaat. Je probeert in een tweedimensionaal plaatje iets vast te leggen wat je met al je zintuigen moet ervaren. De hitte van de zinderende zon. Het desolate landschap dat zich uitnodigend voor je ontvouwt. Een stilte zo absoluut dat je oren het nauwelijks kunnen bevatten. Je neus, bevrijd van smogmasker, die zich te goed doet aan de geur van bergen, het groen en een napruttelende scooter. Zo proeft het vrije leven, en het smaakt naar meer. Met een schijnbaar onbevredigbare zucht naar dat meer bestorm ik onder muzikale begeleiding van Pink Floyd de volgende berg. Wish you were here.

Na vijf uren, maar eigenlijk te snel, stonden we aan het begin van de klim naar bergstadje Da Lat, onze verblijfplaats voor de komende dagen. Deze laatste etappe bevatte een aantal verrassingen, de één aangenamer dan de ander. De eerste was het asfalt, met afstand het beste van de dag. De tweede verrassing was de temperatuur die significant daalde met elke meter die wij stegen. Zit je dan, in je korte broek en T-shirt op je scooter. Dit maal geen kippenvel van het uitzicht. De derde surprise was het verkeer, de weg was werkelijk afgeladen vol. Een ongekende hoeveelheid toerbussen wekte de indruk dat we onderweg waren naar een wintersport oord. Eenmaal boven aangekomen werd het alpine karakter van Da Lat bevestigd. De bouwstijl van de huizen, het ‘mini meer van Geneve’ en de centrale rotonde met obligate fontein en grote klok op de achtergrond deden mij met een scheef oog op zoek gaan naar pistes. Blijkt het hier helaas ook weer niet zo koud te worden (de minimum temperatuur is  15 ⁰C in februari). Wel spotte ik een als Eiffeltoren vermomde radiomast. Blijken de Fransen dit stadje begin 20e eeuw gesticht te hebben. Dat verklaarde een hoop. Het idee achter Da Lat was dat rijke Fransen die in Saigon woonden de hitte van de miljoenenstad konden ontsnappen in dit speciaal daarvoor aangelegde resort stadje op 1500 meter hoogte. Een traditie die Gijs en ik met veel plezier hebben doorgezet.

Dit stadje staat verder bekend om een divers repertoire aan bezienswaardigheden. Zo is er bijvoorbeeld elke dag een goed bezochte avondmarkt. Een rooftopbar verschafte ons een schitterend uitzicht over het gekrioel van de mensen beneden terwijl wij nog eens rustig een kaartje legden. Ook in de omgeving zijn talloze toeristische attracties zoals, maar niet beperkt tot, watervallen, religieuze gebouwen en aardbeivelden. Mocht je als toerist Da Lat écht willen proeven dan staan er meerdere lokale gerechten op het menu en kan je een slokje nemen van de fameuze soja melk. En daarover, later meer.