IX - De Sahara

Vandaag was aan ons het genoegen om de duinen van Mui Né te bezoeken, zowel de rode als de witte. Na een lange nacht en goed ontbijt werd de dag al snel nog beter. Op zoek naar mijn sleutel vond ik de circa €10 aan Vietnamese Dong in mijn kontzak namelijk terug die ik blijkbaar totaal vergeten was. Ik had de buidel biljetten bewust goed opgeborgen zodat ik het niet kwijt zou raken. Het idee was duidelijk beter geslaagd dan de uitvoering. Gewapend met de hervonden cash reden wij goedgemutst richting de duinen. GoPro’tje op de helm, lekker cruisen langs de zee. Totdat meneer agent ons per direct sommeerde om te stoppen. Met wapenstok. En 2 collega’s. Hier hielden de overeenkomsten met gisteren wel op. Weliswaar stonden deze dienaren van de sterke Vietnamese arm ook in de schaduw, hun kampement moest het slechts doen met wat stoeltjes en een tafeltje tussen de bomen. De rest hadden deze struikrovers aanzienlijk beter op orde dan hun collegae die wij de vorige dag met een bezoekje hadden vereerd. Deze agenten waren zogezegd niet van gisteren. Met de eerdaags gevonden bravoure en een zelfingenomen glimlach reflecterend op onze rijbewijzen overhandigden wij onze documenten in de volle overtuiging per direct en met excuses door te mogen rijden. U houdt het niet voor mogelijk, niets was minder waar.

Snelheidsduivels die we zijn, waren wij gelaserd, heus waar. In het laatste stukje voor het uitgaan van de bebouwde kom hadden wij de snelheid overtreden. Niet dat het duidelijk was hoe hard we mochten of dat we in de bebouwde kom de reden. De Vietnamese wegbeheerder (als die al bestaat) plaatst slechts summier en hoogst irregulier borden. Meestal doen wij dus maar wat ons veilig acht, in dit geval in resulteerde dat echter in een jachtige 45 km/u, vijf kilometer per uur te hard. De aanhoudende agent kon ons de foto van de lasergun mooi op zijn smartphone laten zien zodat er geen twijfel zou bestaan over het delict. Ik had mij gisteravond voorgenomen om eens onderzoek te doen naar snelheidslimieten en verkeersregels in Vietnam maar had me daar voornamelijk een Googlespeurtocht bij voorgesteld. De diender kon dit echter allemaal haarfijn uitleggen aan de hand van uitgebreide documentatie die hij in een map gebundeld had. De informatie was overigens overal in het Engels bijgeschreven, wel zo klantvriendelijk. Vooruitziend ook, er was namelijk sprake van een selecte clientèle. Specifiek westerlingen schijnen te hard te rijden. Ik had zelf die dag mijn lasergun niet bij me dus ik kan het niet hard maken, maar ik had het toch het donkerbruine vermoeden dat ik enkele Vietnamezen ijlings voorbij zag scheuren met meer dan 40 km/u zonder aangehouden te worden.

In al zijn enthousiasme, dat moet ik de agent nageven, liet hij ons in zijn verzameld drukwerk zien dat hij onze rijbewijzen in moest vorderen en dat we ze na 7 dagen weer op konden komen halen op het politiestation. Tenminste, als we dan een boete van 1.000.000 VND (€40) p.p. betaalden. Had ik al gezegd dat de inhoud van de map eruit zag als een werkstuk op de middelbare school? Net betrouwbaar genoeg om het niet direct te verwerpen maar duidelijk geen werk van een officiële instantie. Enfin, Gijs en ik waren op doorreis, dus 7 dagen zonder rijbewijs was niet echt een optie. Gelukkig is ook in Vietnam de politie je beste vriend en mochten wij de boete nu ook, per direct en cash, aan de bonnenschrijver betalen zodat we direct onze rijbewijzen terug konden krijgen. Gijs en ik hadden gezamenlijk ongeveer 750.000 VND op zak, nog niet eens de helft van het benodigde bedrag. Niet dat we van plan waren de volledige 2 miljoen te betalen overigens, maar we wilden wel onze rijbewijzen terug. Het onderhandelen over de prijs kon dus beginnen. Lang verhaal kort, voor die 750.000 VND konden we uiteindelijk onze rijbewijzen terugkopen. Schappelijke vent. Op enigszins melodramatische wijze overhandigde ik de inhoud van mijn portemonnee onder de vermelding van ‘This is all I’ve got’, mijn lege geldbuidel tonend. Ik wist niet helemaal zeker of ik genoeg had namelijk, en dit leek mij de manier om eventueel onder een geldgebrek uit te komen. Toen gebeurde er iets bijzonders. De agent verzamelde het geld, telde 500.000 VND uit en gaf de rest aan ons terug. Blijkbaar vond hij 250.000 p.p. voldoende, wat enigszins in de buurt ligt van de geldende omkoopsom van 200.000. Het is in elk geval nog altijd minder dan met de scooter door de fietstunnel van het rijksmuseum heenrijden. Wel moesten we onze naam en land van herkomst opschrijven. Hij lachen, wij lachen, hij handen schudden, wij handen schudden, hij salueren, wij salueren, dat hij nog geen Facebook vriendschapsverzoek heeft gestuurd verbaast mij eigenlijk. En als echte Hollanders hebben we, om het maximale uit deze verkapte toeristenbelasting te halen, nog geïnformeerd hoe hard we dan buiten de bebouwde kom mogen rijden: 60 km/u.

Ruim binnen de gestelde snelheidslimieten, een ezel stoot zich namelijk niet twee keer aan dezelfde steen, vervolgden wij onze reis naar de witte duinen. Het was de moeite meer dan waard, wat een plaatje. Zoals ik mij de woestijn altijd heb voorgesteld: kaal, zanderig en bloedheet. Maar dan midden in Vietnam. Dit had ik voor geen goud willen missen. Wat ik toch wat merkwaardig vond, want zoveel weer nou ook weer niet te zien. Bovendien zaten onze schoenen binnen luttele momenten vol met zand en zijn we vakkundig gezandstraald door de combinatie van fijn zand en een harde wind. Toch maakte deze omgeving nietig en daar in de stilte staan en met niks anders dan bewondering rond kan kijken is een hele relativerende ervaring. Sta je dan met je ‘white privilige’ in de white dunes. De chagrijn van het omkopen, met name gevoed door mijn aversie tegen corruptie in het algemeen, nam zienderogen af. Na deze ontnuchterende ervaring spoeden wij ons per tweewieler richting de red dunes. Volgend op de overweldigende schoonheid die we een half uur eerder hadden aanschouwd bleek dit een kleine deceptie. Mooi, maar het had net zo goed een zandverstuiving op de Veluwe kunnen zijn. Wat dat betreft raak je snel gewend aan de natuurlijke pracht en praal van Vietnam. De bezichtiging was dan ook van korte duur, het was ook hoog tijd voor lunch. Vanwege de onvoorziene uitgaven moesten we daar een beetje op beknibbelen. Grapje. De innerlijke mens verkwikt en het bord zorgvuldig schoon gelikt, keerden wij hotelwaarts om ons ook mentaal voor te bereiden op de reisdag van morgen. En daarover, later meer.