VIII - Vietnam's Moskou

Toerisme is een grote inkomstenbron van Vietnam. Jaarlijks stroomt er circa €8,1 miljard het land in in als gevolg van buitenlanders die het land met een bezoekje komen vereren. De verwachting is dat dit bedrag met de economie mee stijgt en over 10 jaar ongeveer €15,6 miljard zal zijn. U bent alle van harte uitgenodigd een steentje bij te dragen. Naast deze geldstroom vloeit er ook nog het één en ander naar de broek- en vestzakken van menig overheidsfunctionaris.  Lees: agenten die een extra slaatje uit westerse toeristen slaan. Maar ik loop op de zaken vooruit. Zoals gezegd zijn Gijs en ik op roadtrip, dus wij behoren nu tot de groep toeristen in plaats van de expats. Een noemenswaardig verschil. Ik neem u mee naar Mui Né, onze eerste bestemming.

In de loop van een kwart eeuw heeft Mui Né zich geëvolueerd van bescheiden vissersdorpje tot populaire toeristenbestemming. Een ontwikkeling die veel kustplaatjes overal ter wereld ten lot gevallen is. Dat doet mij altijd afvragen of het een positieve gang van zaken is geweest. Ik heb het in dit geval de lokale bevolking niet gevraagd. Het niveau van mijn Vietnamees is namelijk onveranderd belabberd.  Mijn Spaans is beter, en ik spreek niet eens Spaans. Hoe de publieke opinie verder ook zou mogen zijn, er is in elk geval flink doorgebouwd. Tenminste 100 resorts zouden zich in Mui Né hebben verankerd in het zand van de Vietnamese kust. Het natellen heb ik achterweg gelaten, ik ben hier op vakantie. Ik ben niet de enige trouwens. Ivan en Svetlana komen hier ook met enige regelmaat. Samen met hun vrienden hebben ze van Mui Né een Russische enclave gemaakt, ook wel bekend onder het koosnaampje ‘Vietnam’s Moskou’. De laatste cijfers duiden er echter op dat er sinds een jaar of 2 meer Chinezen dan Russen zijn. Niet dat iemand zich daar hier iets van aan lijkt te trekken. De menukaarten waren overal drietalig: Vietnamees, Russisch en Engels. En of er nou Cyrillisch of Hanzi op de menukaart staat, lezen kan ik het toch niet. Ik heb soms al moeite met het Engels, dat is meestal maar van een zozo niveau. Een drankspelletje onder backpackers schijnt erop gebaseerd te zijn: als iemand een spel-, schrijf- of typefout in het Engels op de menukaart ziet staan, moet de rest van het gezelschap drinken. Op sommige menu’s staan zoveel fouten dat ik de restauranteigenaar ervan verdenk het erom te doen om zo de omzet te verhogen. We dwalen echter enigszins af. Mui Né staat verder nog bekend om haar betoverende zandduinen en de ‘fairy stream’. Toeristische trekpleisters die op hoogwaardig bezoek konden rekenen van ondergetekende en compagnon.

Voor ons vertrek uit Saigon hadden we besloten om evenveel nachten in Mui Né te blijven als ons verblijf zwembaden telde. Gelukkig had het hotel er 3 dus konden we op ons gemak de eerder genoemde bezienswaardigheden bezoeken. Na een lange nacht en goed ontbijt werd de dag al snel nog beter. Op zoek naar de zonnebrandcrème vond ik de circa €40 aan Vietnamese Dong in mijn toilettas namelijk terug die sinds de avond daarvoor zoek was. Ik had de buidel biljetten bewust goed opgeborgen zodat ik het niet kwijt zou raken. Het idee was duidelijk beter geslaagd dan de uitvoering. Gewapend met de hervonden cash reden wij goedgemutst richting tankstation. GoPro’tje op de helm, lekker cruisen langs de zee. Totdat meneer agent ons per direct sommeerde om te stoppen. Met wapenstok. En 2 collega’s. In de schaduw van een cafétje aan de kant van de weg. Zie hier een video van het voorval. Geen idee wat ik fout had gedaan besloot ik het voorval snel zelf alvast te evalueren. Ik haalde een auto rechts in onder het toeziend oog van 3 dienders, maar dat was voor zover ik wist legaal want ik zat op een ‘motorbike lane’. Het leek mij daarom waarschijnlijker dat ik te hard reed. Geen idee hoe hard je überhaupt mag in Vietnam, dus dat leek mij een plausibele verklaring. De agent ter plaatse verzocht mij mijn ‘bike license’ te tonen. Hierop liet ik braaf mijn blue card zien, de Vietnamese variant van het kentekenbewijs. Zodoende kon ik aantonen dat de scooter waarop ik reed daadwerkelijk de mijne was, niet altijd een zekerheidje hier. Meneer agent wilde echter ook mijn rijbewijs zien. Veel toeristen in Vietnam hebben die namelijk niet. Het internationale rijbewijs is hier niet geldig en is bijkans onmogelijk om een Vietnamees rijbewijs te regelen als je aan het reizen bent. Veel vakantiegangers laten het rijbewijs dan ook voor wat het is en besluiten zonder te rijden. Gangbaar is dan om dan de controlerende ambtenaar om te kopen met ongeveer 200.000 VND wat het probleem ook oplost, althans tot de volgende controle. Omdat het illustere duo Van den Berg & Muller ondanks alle stoere verhalen beste brave jongetjes zijn (Gijs prefereert de term ‘verantwoordelijke avonturiers’) konden we allebei ons officiële Vietnamese rijbewijs overhandigen. Het hoofd van de bromsnor is moeilijk met pen te beschrijven. Een combinatie van teleurstelling over gederfde inkomsten en verbazing dat we überhaupt een rijbewijs hadden komt het dichtst in de buurt. De reactie was bijzonder oprecht en de bonnenschrijver zou het slecht doen in een spelletje poker. Aangezien wij verder, naar zo bleek, geen overtredingen hadden begaan en onze papieren in orde waren konden wij doorrijden. We moesten er smakelijk om lachen, maar dat durfden we pas hard op toen we buiten gehoorsafstand waren. En de dag moest nog beginnen.

Na deze bewogen heenrit konden we gelukkig tot rust komen in de Fairy Stream. Goed beschouwd is het een waterval(letje) die via een enkeldiep beekje de zee instroomt. En die kan je dan bewandelen. Een opmerkelijk simpele attractie objectief bezien, maar wel degelijk een mooi stukje natuur. Het toerisme had hier echter wel duidelijk de prijzen omhoog gedreven. Om onze scooters te parkeren werden wij vriendelijk doch dringend verzocht om 20.000 VND te betalen, per persoon wel te verstaan. Ter vergelijk, in het centrum van Saigon betaal je 5000 VND in een 5 verdieping tellende ondergrondse garage. Onafhankelijk van de parkeerduur trouwens. En natuurlijk, het gaat in dit geval nog niet eens om een euro (20.000 VND =^ €0,80), het werd mij wel duidelijk dat ik aan de Vietnamese standaarden begin te wennen. Daarnaast voel je je gewoon getild als toerist, maar dat schijnt er bij te horen. Gelukkig was het, zoals ik al zei, erg mooi en zeker de moeite waard.

In de namiddag besloten we bij terugkomst in het hotel nog een duikje te nemen in één van de zwembaden. Een koel biertje werd op onze wenken gebracht door het personeel en bracht de verfrissing die wij zochten. Dobberend aan de rand van het zwembad kon ik niet anders dan concluderen dat ik een gelukkig en gezegend mens was. En een beetje verbrand. Ik sloot vrede met de opgeblazen toeristen tarieven met de gedachte dat de uitbaters hier net als thuis gewiekste ondernemers zijn. Dat ondernemerschap, dat kon ik wel weer waarderen, zo sloot ik mijn gedachten af. Ik was alweer benieuwd naar de avonturen van morgen. En daarover, later meer.