VII - Roadtrip!

Voor de klok de kans had gekregen om 10 keer te slaan, waren Gijs en ik onderweg op onze zoveelste roadtrip. Meer dan vroeg zat, we kunnen niet allemaal ochtendmensen zijn. Los van dat we dit keer aan de andere kant van de wereld gingen reizen hadden we de auto, ons vertrouwde vervoersmiddel op eerdere roadtrips, ingewisseld voor scooters. In totaal ook vier wielen doch voor de rest essentieel anders. Zeker natuurelementen worden anders ervaren, maar daarover later meer. Met de rugtassen gepakt en de scooter volgetankt zijn we vertrokken richting Mui Né. Alle begin is moeilijk, en die wijsheid blijkt ook te gelden in Zuidoost-Azië. Scooters mogen in de stad dan koning, keizer & admiraal zijn, buiten de stad ligt dat toch net even wat anders. Meerdere ontsluitingswegen zijn bijvoorbeeld niet toegestaan voor scooters. Niet dat Google Maps zich daar iets van aantrekt, die stuurt je er rustig overheen. Wat eigen vindingrijkheid, een knap staaltje borden lezen en gewoon maar wat proberen later hadden we dan uiteindelijk na een goed uur de stad verlaten en waren we op de goede weg. Zo kon de reis dan eindelijk echt beginnen, en we voelden ons spontaan beter want reizen is goed voor je.

Net goed en wel onderweg werd onze route onderbroken door een rivier. Geen nood, speciaal voor dit ongemak was een veerpont ingericht. Sterker nog, over een afstand van een goede 500 meter water, waren 4 veerponten simultaan beschikbaar. Toevallig waren wij één van de eersten op onze pont, toch hebben nog geen 5 minuten hoeven wachten voor vertrek. Het hele avontuur duurde ongeveer 10 minuten. Kostenplaatje? 3000 dong, omgerekend €0,15. Leest u even mee Publiek Transport Nederland? Een relatief vlotte reis volgde, uiteraard afgewisseld met de aanbevolen rustpauzes na 2 uur rijden. En laten we eerlijk zijn, een ijskoude cola drinken in een hangmat is ook gewoon een goede reden om even af te stappen. De omgeving werd ook steeds indrukwekkender, zowel de natuur als de setting. Denk bijvoorbeeld aan Vietnamezen met de traditionele Nón Lá (strooien punthoeden) aan het werk op hun rijstvelden. Alsof je door een Conimex reclame heen rijdt. (Voor de duidelijkheid, ik word niet gesponsord. Wilt u of uw bedrijf daar verandering in aanbrengen? Ok.)

Na een aantal uren prima rijomstandigheden werd rond een uur of 3 ’s middags van hogerhand besloten dat de nationale irrigatie wel een extra handje kon gebruiken. Plotsklaps stortte de regen bij bakken neer. Typisch Vietnamees, de regen is aan of uit, niet van dat benauwde gemiezer zoals in Nederland. Gewapend met poncho en een ongebreideld optimisme zetten wij de reis voort. Zelfs wij moesten echter af en toe stoppen omdat het onverantwoord was om door te blijven rijden. Als je dan weer verder rijdt besef je je pas hoever je van huis en haard bent als je denkt ‘joh, ik ben al lang blij dat de weg er überhaupt nog ligt’.

Aan al het goede komt echter onvermijdelijk een eind, zo ook aan fatsoenlijk asfalt. Een goed halfuur hebben we diepe plassen en putholes moeten ontwijken op een weg die het best te omschrijven als weg. Dapper hebben we geprobeerd onszelf en onze mechanische werkpaarden naar betere oorden te sturen. De gang zat er in elk geval goed in, met 5 á 10 km/u konden we zo op de scooter meedoen met een wedstrijd snelwandelen. U kunt zich onze blijdschap voorstellen toen we na deze misère het beste stuk asfalt van de dag tegenkwamen. Het klaarde zelfs een beetje op, en dat moment, dat was magisch. Laat mij u de situatie schetsen.

Een uitgestorven weg die een soepele passage biedt door de traditionele, hand bewerkte landerijen. Voorzichtige bergen tekenen de horizon en daarmee het einde van onze wereld. Een vriendelijke mist rolt van de hoogtes over de afgebakende veldjes, als ware het kleine koninkrijkjes. Wij, koud en nat, spoeden ons voort onder de immer grauwe hemel. In de verte wijzen felle, elkaar kort opvolgende bliksemschichten ons de weg. Ontzagwekking plaatst ons in het moment, en dat moment alleen. Lichamelijk ongemak wordt vervangen door de gloed van ootmoedige waardering voor wat er zich om ons heen afspeelt. Mens, machine en natuur worden hier één. Een onvergetelijke ervaring.

Het definitief ophouden van de regen luidde de laatste etappe van de dag in. Een bochtige kustroute met aan landszijde een groene massa van palmbomen. Een leeg strand, onstuimige golven en klarende wolken met het optimisme van morgen vormden het decor aan de andere zijde. Een uitstekende route om onze poncho’s droog te rijden en een schitterend eind van een fraaie 8 uur durende tocht. Luxueus geëindigd in Mui Né. En daarover, later meer.