VI - Onafhankelijkheidsdag

Het is vandaag Onafhankelijkheidsdag. Van de Verenigde Staten van Amerika welteverstaan. Er wordt hier gek genoeg relatief veel aandacht aan besteed. Zal komen door de relatief grote hoeveelheid Amerikanen hier, in elk geval in mijn bubble. Toch blijft het raar om een je eigen onafhankelijk te vieren in een land wat je 17 jaar hebt (proberen te) bezet(ten), vind ik.

Voor mij is het in elk geval de vooravond van een roadtrip. Gijs, ik en onze stalen rossen zullen ons langs de kust en door de binnenlanden van Vietnam gaan begeven. Na exact twee weken in Vietnam en Saigon, nu nog simultaan te gebruiken, gaan we op zoek naar nieuw avontuur. Geen avontuur zonder voorbereiding (jawel), dus heb ik vanochtend mijn Vietnamese rijbewijs opgehaald. Ze waren zo onder de indruk van mijn alle rijkunsten die op mijn roze kaartje stonden, dat ze er wat extra’s bij hebben gedaan. Niet alleen mag ik scooter, motor, auto en tractor (echt waar) rijden, ik mag nu ook een vrachtwagen besturen. Zo wil ik mijn vliegbrevet ook nog wel eens halen. Ik kan nu elk geval volledig legaal de weg op. Om dat te vieren ben ik gaan toeren door Saigon. De weg terug kan ik dan via mijn gedownloade, offline kaart van Saigon in Google Maps in combinatie met GPS weer makkelijk terug vinden.

Na een heerlijke rit langs de boulevard van een zijriviertje hier in Saigon besloot ik dat het maar eens tijd werd om naar huis te gaan. Mocht u het nog niet geraden hebben, mijn GPS deed het niet. Globetrotter die ik ben, heb ik met mijn feilloze richtingsgevoel, 2 weken ervaring in Saigon, de kaart en een toefje geluk de weg naar huis weten te vinden. Hoe de simpele dingen in het leven een mens gelukkig kunnen maken. ’s Middags echter maar wel even een Vietnamese simkaart aangeschaft om dit soort problemen voor te zijn en ook gewoon lokaal te kunnen bellen zonder dat het mij €1,98/minuut kost. Leuk die gelijk getrokken Europese tarieven als je aan de andere kant van de wereld zit. Luxeproblemen zijn ook problemen mensen.

’s Avonds heb ik voor het eerst zonder Gijs Saigon onveilig gemaakt. Gijs had namelijk een afspraak. Met iemand anders. Zonder mij dus. Even wennen nadat we twee weken als Siamese tweeling hadden geleefd. Zodoende had ik dus mijn eigen onafhankelijkheidsdag. Wat Gijs kan, kan ik echter ook, dus ik had zowaar ook een afspraak. Mijn lokale contacten beginnen te groeien en zodoende ging ik een avondje met een Vietnamese dame op stap. Voor de goede verstaander, dit was geen date. Zij heeft namelijk een vriend, en ik geen interesse, dat dat ook weer duidelijk is. Het was er niet minder gezellig om. Bovendien lijken de vrouwen hier sowieso (sociaal) ondernemender dan de mannen. Ze spreken in elk geval over het algemeen beter Engels dan hun viriele equivalenten. Dat maakt communiceren een stuk makkelijker maar ik heb de vinger er nog niet achter kunnen krijgen waarom dat zo is. Dat is voor een andere keer, terug naar de avond. Het grote voordeel van met een local op stap gaan, is dat je op plekken komt die je als externe niet zo snel zelf zou bezoeken. Dus, dat werd een rooftopbar gesitueerd in één van de oude nachtmarkten van Saigon met een fenomenaal uitzicht. Verder sierden diverse gerechten de distafel, waaronder één van de lekkerste hapjes in mijn recente geheugen. Een soort gepaneerde/gefrituurde varkenstukjes met kruiden en een saus, om je chopsticks bij af te likken. U leest, een gedegen recensent ben ik niet. Mijn schrijven doet het eten geen recht aan, het was exceptioneel. Zelfs de tofu kon de goedkeuring van ondergetekende vleeseter wegdragen.

Culinaire zaken zijn uiteraard super boeiend, maar andere culturele zaken zijn nog veel boeiender. Zo kwamen onder andere de invloed en verwachtingen van ouders voorbij, corruptie, leefomstandigheden, ondernemingsklimaat (we blijven bedrijfskundige) en educatie voorbij. Deze onderwerpen verdienen uitgebreider de aandacht dan een vermelding in een opsomming, dus hier kom ik later een keer op terug. U kunt zich echter voorstellen dat het een bijzonder interessante en informatieve avond was. Tot slot heb ik nog gevraagd naar de onafhankelijkheidsvieringen die avond. Het korte antwoord was dat Amerikanen, zeker in het zuiden van het land waar Saigon ligt, ook veel financiële voorspoed hadden en hebben gebracht. In het Noorden van het land (lees: Hanoi) ligt het Amerikaanse sentiment wat gevoeliger en is het communistisch gedachtegoed veel prominenter aanwezig. Mijn nieuwsgierigheid bevredigd kon ik tevreden gaan slapen na een geslaagde avond en alvast gaan dromen over de avonturen die we tijdens de roadtrip zouden beleven. En daarover, later meer.