V - Waterworld

Soms zeg je ja tegen iets waarvan je niet precies weet wat het is maar het klinkt wel leuk. Gewoon om dat het kan. De ene keer valt het tegen, de andere keer overtreft het je verwachtingen en in bijzondere gevallen is het één van de leukste dingen die je de afgelopen tijd gedaan hebt. In die laatste categorie valt deze activiteit.

Via via waren Gijs en ik namelijk uitgenodigd voor een poolparty. Dachten we in elk geval. En we wisten ook waar het was. Ongeveer. We kregen te horen dat we waterpistolen mee diende te nemen en dat er veel bekende DJ’s waren. Wereldberoemd. In Vietnam. Belangrijke zaken eerst, Gijs en ik naar de winkel om een waterpistool te kopen. En dan uiteraard niet zo’n klein lullig dingetje, we moesten wel een beetje indruk maken. Geen idee op wie overigens. Het moet er kostelijk hebben uitgezien, twee semi-volwassen kerels die intensief onderzoek deden naar de optimale grootte/kosten verhouding van de verscheidene super soakers. We hebben ook nog even een hogedrukspuit in handen gehad die daar toevallig naast stond opgesteld, maar dat leek ons niet praktisch. Wel bleek er in de gangpaden een vertegenwoordigster van Kärcher verdekt opgesteld te staan die ons maar wat graag die spuit had willen verkopen. En anders wel de complementaire waterstofzuiger. Met twee identieke guns, van nog geen €5,- per stuk spoeden wij ons huiswaarts om ons te kleden voor de gelegenheid. Zwembroek en simpel shirt. Grootste discussiepunt van de pre-party fashion fun was het schoeisel: slippers of sneakers. Een klein elfje had ons ingefluisterd dat het weleens wat weg zou kunnen hebben van een festival, onze keus viel daarmee op de sneakers.

Uiteraard werden de wapens van te voren uitvoerig getest en zoals het wel vaker gaat met dit kwaliteitsspul, binnen een kwartier was er één stuk. Beetje handige jongen weet dat in 5 minuten te fixen, en wij waren met zijn tweeën. Een halfuur later hadden we het gerepareerd. En eerlijk is eerlijk, als je het apparaat niet gebruikte ging er niks mis. Per Uber spoeden wij ons daarna, gewapend met een grote grijns, frisse moed en één gedeelde super soaker naar waar het feestje ongeveer zou zijn. Ergens in een nieuwbouwwijk met hoge flats en duidelijk veel geld hebben we ons af laten zetten en zijn we maar gewoon op het geluid afgelopen. Met deze topstrategie bereikten we daadwerkelijk de locatie waar de bekende van Gijs ons op stond te wachten met de kaartjes en ons toegang tot het festivalterrein werd verschaft. Het event was overigens alleen in het Vietnamees gepromoot, tussen de duizenden bezoekers dus verder slechts één andere westerling. Is wel zo makkelijk om elkaar te vinden. Niet helemaal zoals de reisgidsen cultuur snuiven omschrijven, maar wel erg vermakelijk.

Als de enige twee westerse mannen trokken wij namelijk nogal de aandacht. Een waterpistool blijkt een uitstekend middel om culturele grenzen mee te overbruggen. Als 2 kleine jongetjes spoten wij alle andere jongetjes en meisjes nat, wat overigens zeer gewaardeerd werd. Belangstelling van een westerling is toch iets speciaals ofzo. Vandaar ook de meerdere selfies die die avond met ons zijn genomen door Vietnamezen. Verwar belangstelling echter niet met de mogelijkheid om contact te leggen. Toen ik een jongedame aansprak klapte die helemaal dicht. Het lag overigens niet aan een foute openingszin, in de sociaal voorzichtige en indirecte cultuur van Vietnam is het verstandiger om gewoon te beginnen met ‘hallo’. Ze sprak alleen geen Engels dus ik denk dat de drempel nét iets te hoog was. Een bescheiden sociaal succesje daarentegen was het chillen met één van de optredende artiesten en een MC (de kennis van Gijs). Het was mijn eerste keer om de rug van een rapper door het publiek te paraderen. Mochten er nog twijfels zijn of ik met mensen van verschillende pluimage overweg kan, ik denk dat die twijfels ondertussen ook wel een keer weggenomen zijn.

Wij hadden trouwens geen VIP kaarten gefixt, ons bint zuunig. Voor het optreden van Jessica zijn we dan ook over de hekken geklommen. Een overtreding in de categorie mag-niet-maar-iedereen-doet-het. Glijdende schaal, verschrikkelijk, ik weet het. Ik haal ondertussen ook al rechts in met de scooter. Enfin, Jessica. Als u er nog nooit van gehoord hebt, vrees niet, wij ook niet. Tot toen in elk geval. Gillende dames, en heren. Eén meneer klampte zich in volledige extase, zonder besef van de omgeving, helemaal aan Gijs vast om Jessica te kunnen zien. Of om niet om te vallen. Hij was in elk geval helemaal van de wereld. Geen drugs, daar zijn ze hier heel strikt op. Maar deze Jessica is een jonge popster uit Zuid-Korea die maar een scheet hoeft te laten om iedereen aan het gillen te krijgen. Je hebt van die oordoppen die je oren beschermen tijdens een festival. De legende heeft het dat de geluidsoverlast wordt veroorzaakt door muziek vervangend gedreun wat door de boxen wordt afgespeeld. Niet is minder waar. Het zijn de nachtegaal stemmetjes van de Vietnamezen op volle kracht. Ter illustratie een filmpje van de aankomst van Jessica op het vliegveld van Saigon.

Ondertussen begon het te regenen en na het optreden van Jessica hadden wij het vermoeden dat het niet beter zou worden dus zijn we, volledig doorweekt door de regen en het watergevecht, in een taxi gaan zitten. We mochten mee, dat vond ik al heel wat. Na nog wat culinaire fratsen te hebben geprobeerd in een lokaal restaurant was het mooi geweest en hebben wij tevreden het lichtje uitgedaan. Bij Vietnam denk je normaal gesproken aan schitterende landschappen, vissers, hutjes, en weet ik al niet meer, maar dit had ik voor geen goud willen missen. En de rest van Vietnam? Daarover later meer.