IV - Afval

Voor u als lezer is het niet of nauwelijks merkbaar maar dit schrijven formuleer ik ditmaal vanuit een koffiezaakje in de buurt. In tegenstelling tot de gebruikelijke keukentafel. Toch wou ik u deze ogenschijnlijk irrelevante informatie niet onthouden omdat ik hier de eerste echte bak zwarte koffie (americano) mag nuttigen in 2 weken. Die café suda elke dag vereist toch ook enige afwisseling met ‘the good stuff’. En bovendien voel ik mij nu op en top blogger. Ik, met mijn laptopje genesteld in een hippe koffietent, schrijvend over alle enerverende dingen die ik mag beleven in mijn bevoorrechte leventje.

Om dat idealistische beeld maar direct even te ontkrachten, ik zit hier voornamelijk omdat ik mijn appartement uit moest. Op dit moment wordt het namelijk bezet door twee werknemers van de plaatselijke ongediertebestrijding. Wij hebben namelijk nogal last van mieren. En dan de miniatuursoort, ze zullen vast een mooie Latijnse naam hebben. Ze komen in elk geval af op alles wat eetbaar is en dat is bijzonder hinderlijk. Na vandaag zou dat echter opgelost moeten zijn. Hierover later ongetwijfeld meer. Gelukkig hebben we in elk geval geen last van kakkerlakken. Tot drie dagen geleden. Toen kwam ik ze tegen in onze ‘garbage chute’ (hier kom ik zo nog op terug). Vandaag kwam ik er zelfs eentje tegen op de gang, ik heb hem Hans genoemd. Gijs vond even later eveneens een kakkerlak, op zijn backpack. Voor het gemak en mijn eigen gemoedsrust ga ik er vanuit dat dit ook Hans was (Hans wist mij op gewiekste manier te ontsnappen door een spleet in te kruipen waar ik nét niet in pas). Om niet alleen ons leven te veraangenamen maar ook Hans een unieke ervaring te geven heeft Gijs hem vliegles gegeven vanaf ons balkon. We hebben geen klachten ontvangen.

Dan nu de ‘garbage chute’. Dat is een stortkoker door de flat heen, van boven naar beneden, en elk appartement heeft een luikje waarmee het toegang heeft tot deze schacht. Open het luikje, stop je afval erin, sluit het luikje, je afval is verdwenen. Magic. Schitterend systeem. Om dit systeem beter te doorgronden en er tevens een emotionele achtbaan van te maken, besloot ik om de sleutels van het appartement en mijn scooter in een moment van onoplettendheid in deze verticale glijbaan te mieteren. Na het hele appartement tweemaal doorzocht te hebben, mij gelukkig prijzend dat mijn bezittingen en daarmee zoekplaatsen schaars zijn, besloot ik dat het afvalsysteem de meest logische verblijfplaats van mijn sleutels was. Dus Gijs en ik bij het management van het gebouw vragen of ze ons toegang konden verlenen tot de stortplaats. Het scheen een ongebruikelijk verzoek te zijn en de boodschap kwam ook niet helemaal over, de non-verbale communicatie observerend. Gelukkig was onze verhuurster ook in de buurt, die wel fatsoenlijk Engels kan. Nadat zij het verhaal in het Vietnamees had verteld werd ik hartelijk uitgelachen door de receptioniste, wat ik haar overigens niet kwalijk kon nemen. Half verwachte ik met foto en al op het meldingenbord opgehangen te worden als imbeciel van de week. Tot nu toe niks. Dat kan ook komen omdat ik nog geen mededelingenbord heb gespot. Lang verhaal kort (niet echt, maar toch), Gijs en ik liepen naar het uiteinde van de chute waar iemand op ons zou staan wachten. Niemand stond te wachten maar de deur bleek gelukkig geen slot te hebben. Bij het opendoen van de deur bleek waarom, niemand doet dat vrijwillig. Wat een ranzige bende. Wonder boven wonder lag mijn sleutel bij de drempel. Nog steeds zo smerig als de neten, maar ik hoefde in elk geval niet door de afval van de rest van het gebouw heen te wroeten. De (vele) schietgebedjes waren verhoord.

Toch zal ik niet de enige zijn wie dit eens is overkomen. Per dag wordt er in Saigon tussen de 7200 en de 7800 ton huishoudelijk afval opgehaald. Dat is veel. En dan blijft er ook nog het één en ander liggen in de straten. Officieel gezien heeft Saigon een recycling beleid, praktisch bekeken gaat het gewoon naar de vuilnisbelt. Om even een beeld te schetsen, de totale oppervlakte aan vuilnisplaats in Saigon is ca. 650 hectare. Om het maar eens niet met voetbalvelden te vergelijken, dat komt overeen met de oppervlakte van gemeente Schoonhoven. Weet u dat ook weer.

In Saigon betaal je per jaar tussen de 10 en 70 euro aan afvalstofheffing. Ja, dat is fors minder dan in Nederland. Het prijsverschil in Vietnam zit hem in de aanbieder van de ophaaldienst. De goedkoopste optie is via de gemeente, maar die biedt dat niet in alle gebieden aan. Soms gebruikt de overheid bedrijven om afval op te halen, maar die bedrijven (op tijd) betalen behoort blijkbaar niet tot de prioriteiten. Private aanbieders zijn de duurdere opties, al is mijzelf nog steeds niet helemaal duidelijk waarom zij nou in verhouding zo veel duurder zijn. Vanuit mijn persoonlijke ervaringen kan ik zeggen dat het systeem tot bepaalde hoogte wel werkt. Ik vind Saigon namelijk geen vieze stad. Het is ook geen schone stad, je ziet afval her en der maar ik heb het vele malen erger gezien. Wellicht is het in de buitengebieden en op het platteland erger. En daarover, later meer.