XIII - Eén maand, talloze avonturen

De tijd is net als onze was op het balkon als de wind weer eens opsteekt: het vliegt. Dit weekend kon ik mij namelijk alweer een maand inwoner van Saigon noemen. Dat mag uiteraard gevierd worden dus hebben we voorzichtig het appartement weer eens verlaten. Bijna drie dagen zijn we niet buiten geweest omdat het regenseizoen haar naam weer eens eer aandeed. Gedurende deze dagen hebben wij ons slechts vluchtig buiten gewaagd voor om een avondmaal te nuttigen. Al gebiedt eerlijkheid te zeggen dat het donderdag dermate hard regende dat we er voor hebben gekozen om een bezorger op te offeren ten einde niet zelf nat te worden. Eten laten bezorgen is hier trouwens geen enkel probleem. Takeaway.com, het bedrijf achter Thuisbezorgd.nl, heeft hier namelijk ook een nogal grote vinger in de spreekwoordelijke pap. De app met de uitstekend gekozen naam ‘Vietnammm’ werkt exact hetzelfde als de Nederlandse variant en dat is wel zo makkelijk. De hoeveelheid restaurants kan echter wat overweldigend zijn. In Saigon zijn meer dan 10.000 restaurants, inclusief hotels en guesthouses, om de hongerige voorbijgangers te voederen.

Andere wetenswaardigheden over Saigon zijn dat het meer dan twee miljoen huishoudens telt, er een kleine 200 ziekenhuizen zijn en meer dan 400 markten. Dit alles op een oppervlakte van 2100km2. Dat is net geen 10 keer Amsterdam en als ik het goed berekend heb, is de gemiddelde bevolkingsdichtheid vergelijkbaar met onze hoofdstad. Om dan ook maar eens een boekje open te doen over wat ik zo op een gemiddelde dag hier doe, bovenstaande weetjes uitzoeken. Zo snuffel ik door onder andere publicaties van ministeries, nieuwsartikelen en wetenschappelijke studies. Als ik er echt zin in heb, wil ik nog wel eens in rapporten van verscheidene organisaties duiken over Vietnam of een specifiek onderwerp om één en ander beter te kunnen duiden. En Wikipedia uiteraard. Vind ik dat nou leuk? Ja. Het stelt mij enerzijds in staat om allerlei nutteloze rijtjes te formuleren en anderzijds krijg ik steeds meer (be)grip op/voor mijn huidige omgeving.

Vanzelfsprekend is dat niet het enige wat ik hier doe. De gemiddelde dag begint met rustig wakker worden om vervolgens in bed de appjes te gaan lezen die ik ’s nachts heb gekregen in verband met het tijdsverschil ten opzichte van Nederland. Dat wordt gevolgd door het doornemen van mijn Facebook timeline en het plaatselijke nieuws even doornemen. Rond 10:00 vind ik het dan meestal wel tijd voor een bak muesli met yoghurt. In de ochtend rommel ik verder een beetje aan, ik draai een was en doe een plas, om rond een uur of één met Gijs richting een koffiebar in de wijk te gaan. We hebben er al aardig wat geprobeerd kan ik u mededelen. De koffie is nooit heel slecht, maar een echte goede bak zwart goud moet ik nog tegenkomen. De laptops gaan mee en Gijs werkt dan meestal aan zijn bedrijfje en ik schrijf aan deze blog. Of zoek naar een appartement, een taaie zoektocht zo blijkt.

Een paar keer in de week loop ik hier hard. Om de wijk heen ligt een ringweg van net iets meer dan 5 km, mijn standaard hardlooprondje thuis. Dat kan geen toeval zijn en dan heb ik mijn hardloopschoenen ook niet voor niets meegenomen. Eerlijk is eerlijk, de eerste keer heb ik nauwelijks overleefd. Met een standaard temperatuur van 30⁰C-plus en een vochtigheidsgraad die rond de 70% schommelt ga ik hier geen persoonlijke records neerzetten. Een regenbui brengt af en toe verkoeling, dat is fijn. Dat er vervolgens geen vezel meer droog is, dat is de charme van het land. Verder lees ik zo nu en dan eens een boek, spreek ik af met andere mensen, ga ik toeren met de scooter of proberen Gijs en ik af en toe iets spannends. Bijvoorbeeld een potje tennis. Tien jaar voordat ik hier kwam heb ik mijn racket opgeborgen dus helemaal soepel ging het niet. Als je je verwachtingen maar laag genoeg stelt kan je achteraf wel trots zeggen dat het boven verwachting ging. Om een iets objectiever beeld van mijn kunnen te geven, een nieuwe Federer ben ik niet. Ik associeer mij meer met Cilic. Het huilen stond mij af en toe nader dan het lachen en Wimbledon win ik dit jaar ook niet meer.  

’s Avonds is het dan al weer tijd voor het diner. Vrijwel altijd buiten de deur. Om ongeveer half 8 melden wij ons meestal met knorrende maagjes bij een restaurant in de buurt. Afgelopen maand hebben Gijs en ik een gemeenschappelijke selectie van restaurants in de wijk opgesteld. Een immer uitbreidende selectie, verandering van spijs doet immers eten. Bij enkele eetgelegenheden beginnen we ondertussen echte regulars te worden. Voor één gerecht dan. Per restaurant doen we één gerecht. Het noodlot wil dat een eettent net die dag de ingrediënten mist voor ‘ons’ gerecht. Een vriendelijk dankwoord en adequaat verlaten van de toko door ons als gevolg. Meestal komen we de volgende dag terug voor een, vaak succesvolle, nieuwe poging. Naderhand duiken we soms een kroeg in voor een kleintje, een andere keer gaan we echt op stap en met enige regelmaat gaan we ook gewoon naar huis en kijken we een film of een serie.

Zo beschouwd is het niet het meest spannende leven wat men zich voor zou kunnen stellen. Het tempo ligt laag en de structuur is overzichtelijk, een heerlijke periode om in rust te wennen aan de overgang van student naar burger. Een enkele keer voel ik mij schuldig dat ik relatief weinig van het land zelf zie. Totdat ik mij realiseer dat ik dat vooral voor anderen zou doen, terwijl zoals ik mijn leven nu leid precies is zoals ik het momenteel voor ogen heb. Bovendien maak ik genoeg bijzondere dingen mee, aan de andere kant van de wereld is zelfs de straat oversteken soms al een avontuur. Ik geniet met volle teugen en kom helemaal tot rust, terwijl ik een compleet andere maatschappij van binnenuit mag aanschouwen. Er zijn nog genoeg elementen om verder te ontdekken en avonturen om te beleven. En daarover, later meer.