II - Saigon

Vietnam, mijn verblijf voor de komende twee maanden. Meer specifiek Saigon, of zoals het sinds 1976 officieel heet, Ho Chi Minhstad. Er wonen in deze stad naar schatting ongeveer 10 miljoen mensen. Een schatting, want veel mensen zoals ik (expats), zijn bijvoorbeeld niet officieel geregistreerd als inwoner van het land of de stad. En hoewel ik geen hardwerkende Vietnamese ambtenaren voor de kop wil stoten, heb ik een donkerbruin vermoeden dat ze hier bovendien aan de Gemeentelijke Basisadministratie Persoonsgegevens van Lutjelollum nog een puntje kunnen zuigen. Enfin, van de kleine 100 miljoen mensen in Vietnam woont er dus circa 10% in Saigon en daarmee is het de grootste stad van Vietnam. Het laat zo onder andere hoofdstad Hanoi achter zich, dat zich met 6,5 miljoen mensen de tweede grootste stad van het land mag noemen. Niet dat ik het verschil tussen de twee steden zou merken. Mijn referentie kader is het mooie Groningen. Vergeleken met de eerder genoemde steden is de stad van d’Olle Grieze met haar 200.000 inwoners inderdaad het beste is te omschrijven als ‘de stad die altijd de sfeer van een dorp heeft gehad’.

Als ik Wikipedia mag geloven is het de verwachting dat het echter niet bij de huidige 10 miljoen inwoners blijft. De komende 8 jaar voegen zich naar alle waarschijnlijk nog eens 4 miljoen extra inwoners bij Saigon. Gezien de enorme bouwwerken die hier uit de grond rijzen is dat geen gekke aanname. Belangrijke notie, men werkt hier hoofdzakelijk volgens het motto ‘we zien wel waar het schip strandt’. Er staan hier verscheidene half afgebouwde (mega)projecten die al meerdere jaren op hun gat liggen omdat het geld op is. Je kunt zeggen wat je wilt van de Betuwelijn, maar die is tenminste af.

Verder is Saigon voornamelijk wat je van een grote stad mag verwachten. Het is groot, druk, imponerend en te voet kom je nergens. De benenwagen is hier dan ook massaal ingeruild voor scooters. Technisch beschouwd zijn het motoren maar zie ze vooral als de opgevoerde scooter van je buurjongen. Om mij helemaal onder te dompelen in de Vietnamese cultuur heb ik mijzelf op mijn tweede dag ook op zo’n scooter getrakteerd. Mijn inburgering krijgt daarmee steeds meer vorm. Zeker nu ik mij, vervaarlijk uitziend met helm en smogmasker, vol overtuiging op de scooter meng in volkssport numero uno: ontwijk de medeweggebruikers. Over het plaatselijke verkeer is dermate veel te melden, daar kom ik een andere keer uitgebreid op terug. Ik hoef in elk geval niet meer bij Gijs achterop, wat voor beiden een vooruitgang is. Gijs’ scooter is ondertussen weer gerepareerd, dus toeren we in tandem over de woelige wegen van Saigon.

’s Nachts, aan het einde van mijn tweede dag hier, kon ik niet slapen. Nu ben ik sowieso geen groot fan van slapen, zoals sommigen van jullie wellicht weten. Als ik echter de keuze maak om te slapen, ga ik meestal simultaan met het licht ‘uit’. Deze nacht wou het echter maar niet vlotten. Of het de jetlag was (meest waarschijnlijk), de warmte op mijn kamer (verholpen door de airco), het missen van thuis (nog niet lang genoeg weggeweest) of het moeten verwerken van alle nieuwe indrukken (of val je daar juist sneller van in slaap?), het resultaat was dat ik wakker was op een moment dat ik daar niet om gevraagd had. Weliswaar beter dan andersom, desalniettemin een ongewenste situatie. Om van de last een deugd te maken ben ik een tijdje op het balkon gaan staan en heb ik de nachtelijke stad in mij opgenomen. Er gebeurde eigenlijk bijzonder weinig, zo rond 02:00. Nou staat het appartement ook in een relatief duur en rustig gebied, wat enigszins de beperkte bewegingen die ik vanaf de 7e verdieping kon bespeuren verklaarde. Geluiden waren er des te meer. Tussen de typische stadsgeluiden viel mij het geluid op van een vogel dan wel een ander beestje. Vliegcapaciteiten of niet, het wist een irritant metalig geluid te produceren zoals dat van een roestig metalen wiel op een pijpleiding die wordt opengedraaid. Constant. De krekels in Frankrijk zijn er niks bij. Het ontbreekt mij aan de kennis om een betere omschrijving te geven, maar ik kan het zeker aanraden voor de nieuwe uitgave van Peterson’s vogelgids.

Het is natuurlijk een enorm luxeprobleem om in een miljoenenstad als Saigon je te storen aan het geluid van vogels. Hoewel luxeproblemen ook problemen zijn, voelde ik mij enorm gezegend. Ik kan en mag zomaar naar de andere kant van de wereld om daar avonturen te beleven. Zoals Gijs en ik plachten te zeggen ‘Achter elke hoek schuilt een avontuur’. Na dit bezinningsmomentje kon ik de slaap dan eindelijk vatten en dromen over wat er in het verschiet zou liggen. En daarover, later meer.