I - Aankomst

Nog geen 48 uur geleden landde ik op het vliegveld van Saigon. Voor mij een hele gebeurtenis, voor het Tan Son Nhat International Airport met 32,5 miljoen reizigers per jaar toch een bescheidener event. Frappant detail, het vliegveld heeft een officiële capaciteit van 25 miljoen reizigers per jaar. Dat ze die 7,5 miljoen extra reizigers alsnog weten te verwerken kan enerzijds worden gezien als enorme creativiteit en probleemoplossend vermogen van de Vietnamezen. Anderzijds is er ook de meer waarschijnlijke variant van slechte planning, bureaucratische rompslomp (al dan niet corrupt) en lange wachtrijen. Gelukkig voor mij verliep het aankomstproces soepel. Dat wil zeggen, ik had de visum formulieren van te voren ingevuld en heb maar een half uur hoeven wachten. Toch mooi anderhalf uur minder dan de twee uur waar ik voor gewaarschuwd was. Een vlotte paspoortcontrole later bleek mijn bagage ook gearriveerd en liep ik op de Vietnamklassieker ‘Fortunate son’ het vliegveld uit. Daarmee hoopte ik in elk geval voldaan te hebben aan de laatste stap die was voorgeschreven door de advocaat die mijn visumaanvraag had geregeld: ‘Come into Vietnam like a boss’.

Eenmaal buiten het vliegveld bleken er zo’n twee á driehonderd Vietnamezen gestationeerd. Nadere inspectie wees uit dat niemand daarvan echt op mij zat te wachten, behalve dan wellicht de aanhankelijke taxichauffeurs die in mij de extra plak kaas op hun brood voorbij zagen te komen. Niet dat ze hier kaas eten trouwens. Of brood. Maar dat is voor een andere keer. Gijs, een goede vriend van mij die reeds een paar maanden in Vietnam woont zou mij van het vliegveld halen en zag mij gelukkig verdwaasd rond dartelen. Niet de prestatie van de eeuw trouwens. De gemiddelde mannelijke Vietnamees is 1,66 (1,55 voor de vrouwen respectievelijk) en met mijn 1,84 steek is daar dus enigszins bovenuit, eufemistisch gesproken. Enfin, het was een hartelijk weerzien. Een kleine 7 jaar geleden samen begonnen met studeren, en nu zouden we de komende twee maanden huisgenoten zijn aan de andere kant van de wereld. We hebben in onze vriendschap wel eens slechtere ideeën gehad.

Met een koud biertje in de hand om bij te komen van de reis (31 uur van deur tot deur) en tegen de benauwde warmte hebben we gewacht op mijn eerste Uber ervaring. Het was prima. Niet alle eerste keren hoeven gelukkig fantastisch te zijn. Een half uur later in ons appartement aangekomen kreeg ik een korte rondleiding. Ik kom hier later nog een keer op terug, maar voor nu in het kort: bijzonder aangenaam wonen met in totaal 5 mensen en een fraai uitzicht. Na de rondleiding bleek de avondklok van 00:00 gepasseerd te zijn. Hoewel dat dagelijks gebeurt, luidde het die dag een nieuw levensjaar voor mij in. Ik mocht vieren dat ik nu al 26 jaren op deze aarde rondhobbel. Dat is in stijl gevierd door tot in de vroege uurtjes Saigon onveilig te maken. Achteraf hebben we dit goedgepraat door het ‘anti-jetlag maatregelen’ te noemen om zo het tijdsverschil van 5 uur op te vangen. Voor de duidelijkheid, het is hier 5 uur vroeger dan in Nederland. Dus ik ben al wakker wanneer iedereen nog op één oor licht en ga rond etenstijd slapen. Of dat de Nederlandse boerentijd van 18:00 is of de meer Franse 21:30, hangt af van de avondactiviteiten.

Na deze geslaagde start stond de volgende dag, hoewel dus mijn verjaardag, voornamelijk in het teken van dingen regelen. Appartement sleutels ontvangen en huur betalen, boodschappen doen, inventaris fixen, Vietnamese Dong pinnen (ze doen hier niet aan Euro’s) en de scooter van Gijs verzuipen. Dat laatste stond niet in de oorspronkelijke planning. Het is echter regenseizoen in Vietnam dus de poorten van de hemel willen zich wel eens ongenadig hard openen. Omdat de afwatering hier perfect is geregeld, net als het verkeer overigens, kwamen we vast te staan in een halve meter water. Ik natte schoenen, Gijs een verdronken scooter. We moesten allebei even bijkomen. Gijs toont zich overigens een bijzonder goed gastheer/reisleider. Hij leidt mij met grootste gemak overal naar toe en wijst mij op de dingen die ik moet weten, aanschaffen of vermijden. Een verademing in een voor mij verder totaal onbekend land. En daarover, later meer.