XIV - Bezigheden en zo

Wie kent mijn gat, in deze stad? Gijs' zijn rijmpje als we iets doet wat wij normaal gesproken thuis niet zouden doen, of ten minste gefronste wenkbrauwen zou opleveren. Aan de andere kant van de wereld is dit rijmpje natuurlijk helemaal eentje om als in Delftsblauw uitgevoerd tegeltje aan de wand te hangen. Je zou jezelf hier namelijk helemaal opnieuw kunnen uitvinden, zonder ballast van verwachtingen of vastgeroeste patronen. Persoonlijke ontwikkeling staat al jaren op de agenda en hoewel het uiteindelijke doel nog niet behaald is, ben ik in elk geval wel tevreden over de route. Desalniettemin, het zou dom zijn om niet van de gelegenheid gebruik te maken eens dingen te gaan doen waar ik normaal geen tijd of geld voor heb of om andere reden beperkt in ben.

Dus, wat heeft Saigon zoal te bieden? Uiteraard de bioscoop, om met het spannendste te beginnen. Die hebben we thuis natuurlijk ook maar ik was benieuwd naar de kijkervaring in Saigon. Samen met Gijs toog ik naar de bioscoop om de film Dunkirk te kijken. Er zijn dusdanig veel bioscopen in Saigon, 3 binnen 5 minuten rijden van ons huis, dat we er eentje hebben uitgekozen waar de film het beste op onze planning aansloot. Het oordeel: de film was indrukwekkend, het bekijken van het jongste succes van Christopher Nolan in de cinema op een zaterdagavond wat minder. Tijdens de film lichtten meerdere telefoonschermen op, de muziek stond pijnlijk hard, halverwege de film verliet een significante groep mensen de zaal en de vent die achter mij zat vond het nodig om de hele tijd tegen mijn stoel aan te trappen. In mijn beste Vietnamees heb ik een paar keer bijzonder chagrijnig en zonder gewenst resultaat achterom gekeken om uiteindelijk op de vrijgekomen stoel naast mij te gaan zitten. Het brandalarm ging ook nog even af. De karamel popcorn was briljant, dat dan weer wel.

Cultureel bewust als we zijn hebben we, uiteraard zou ik haast zeggen, het ‘War Remnants Museum’ bezocht. Door de hitte die dag werd het voor mij het eerste museum waarbij de route bepaald werd door waar de airco’s gepositioneerd waren. Dat deed ondertussen niks af aan de indrukwekkende foto's, anekdotes en andere attributen die verhaalden over de oorlog in Vietnam. Los van een enkele film ben ik nauwelijks bekend met deze oorlog en om op deze manier daar meer over te leren was best confronterend. Drie miljoen doden waarvan twee miljoen burgers en tot op de dag van zijn de gevolgen merkbaar. Niet alleen omdat er nog steeds mijnen en bommen liggen waar iemand soms per ongeluk op stapt, maar ook vanwege Agent Orange. Dat is een chemisch middel, gedropt tijdens de oorlog door de Amerikanen, dat nog steeds doorwerkt via erfelijke overdracht en waardoor mensen vandaag de dag nog steeds verminkt ter wereld komen. De toon van de bijschriften is dan ook niet onverdeeld positief naar de Amerikanen en consorten. Ter illustratie, vroeger heette dit museum het ‘Museum of Chinese and American War Crimes’. In al het moois wat Vietnam te bieden heeft zet deze zwarte bladzijde je wel even stil.

Luchtigere zaken zijn hier ondertussen gelukkig aan de orde van de dag, zoals een balletje slaan. Op 10 minuten rijden van ons appartement staat een driving range om met je golfclubs je frustratie uit te leven op 100 onschuldige balletjes. Als het schitterende uitzicht op het centrum van Saigon met op de voorgrond de rivier in het donker van het avonduur je al niet tot rust brengt. Zonder enige kennis van techniek of vorm ben ik de eerste keer als een houthakker de balletjes te lijf gegaan. Het gebrek aan souplesse compenserend met brute kracht. Dat resulteerde in bijna mijn schouder uit de kom slaan, een forse blaar op één van duimen en een bijzonder schrale topafstand van 150 meter. Vond Gijs niet om over naar huis te schrijven, maar bij deze. Ik kan niet overal goed in zijn. Voorlopig heb ik er vrede mee dat ik er beter in ben om het balletje uit te hangen dan te slaan. Al heb ik er wel intens van genoten met om een bal, na een met vonken gesierde afslag, de lucht te doorsplijten.

Om eens echt uit mijn comfort zone te treden, letterlijk en figuurlijk, ben ik met Gijs meegegaan naar een lesje yoga. Uiteraard een gevorderden klasje want amateurs doen ze hier niet aan. En het was midden in een kantoortuin. Bleken we mee te doen aan bedrijfsyoga van een architectenbureau. De algemeen directeur, een Nederlander, vond het wel mooi om ons daar kapot te zien gaan. Wie bij yoga namelijk denkt aan tot rust komen kan zijn of haar hoofd stoppen in de plek waar de zon nooit schijnt. Leer je direct ook even lekker en strekken. Yoga is een moderne manier om inflexibele personen zoals ondergetekende, tegen betaling, zichzelf fysiek in formaties te frommelen waar het lichaam duidelijk niet voor bedoeld is en verdacht veel weg heeft van middeleeuwse martel technieken. Dixi. Uiteraard is de docente zo flexibel als de neten en komt zij met haar ellebogen ter hoogte van haar voeten, met gestrekte beentjes, waarbij ik de opmerking krijg dat mijn enkels vastpakken ook oké is. Terwijl ik net zo druk bezig was om het puntje van mijn grote teen bijna aan te raken. Voor de rest had de instructrice geen medelijden en ik wilde me niet laten kennen, een pijnlijke combinatie. Achteraf kreeg ik nog wel het compliment dat mijn rug flexibel was. Met mijn heupen zou ik echter nooit een bevalling kunnen doen. Inflexibel en geen ruggengraat, ik was al lang blij dat het geen functioneringsgesprek was.

Het is een kleine greep uit de wisselende activiteiten die wij hier zoal ondernemen. Tussen andere zaken zoals de immer durende zoektocht naar een nieuwe koffietent of restaurant, de feestjes, zwemmen, tafeltennissen, shoppen en het roken van sigaren. Om maar eens wat te noemen. Of eensgezind Saigon beschouwen vanaf ons balkon, al dan niet met ondergaande zon. Het leven is goed en zit, nogmaals, vol met avonturen. En daarover, later meer.