XVIII - Paradise

Het leven van een toerist gaat over rozen. Tenminste, dat van ons wel. Het bed is goed en daarmee ook de nachtrust, het gezelschap is uitstekend en daarmee ook de sfeer, het weer is fantastisch en daarmee ook de vakantie. Praatjes vullen echter geen gaatjes en daarom zijn we begonnen met een 5 gangen ontbijt. Althans, we hebben 5 keer onze gang gemaakt langs het ontbijtbuffet. We blijven Nederlanders, er moest en zou het maximale uit het morgenmaal gehaald worden. Achteraf moesten we even uitbuiken. Gelukkig hebben we vakantie.

Bijgekomen van het niet-zo-petit-déjeuner begaven wij ons aan het begin van de middag richting zee en zwembad. Niet voordat ik mij helemaal had ingesmeerd. Met factor 50. Omdat we met het vliegtuig waren konden we geen zonnebrandcrème meenemen. Toen ik gisteren bij de receptie vroeg waar ik een tube kon krijgen, bleken ze alleen factor 50 te hebben. Uit een winkeltje naast het resort. En over datum. De dame die mij hielp heeft zich bijna letterlijk de sloffen uit het lijf gelopen en was zo blij dat ze mij kon helpen dat ik er geen probleem van durfde te maken. Pas later zou blijken dat deze zonnebrandcrème ook nog eens niet waterbestendig was, met alle rode pijnlijke gevolgen van dien. Niet alles in het leven kan nou eenmaal meezitten. Ondertussen waren we gearriveerd bij de zwemgelegenheden van het resort. Zoals gezegd een zwembad, met uitzicht op zee en dus het grote nat zelf, bereikbaar via het privé strand. Zeker zwemmen in de golven is erg leuk en voor de veiligheid van de gasten, absoluut niet om de aansprakelijkheid van het resort juridisch af te dekken, hangen er vlaggen die aangeven hoe de zwemomstandigheden zijn. Een groene vlag betekent relatief veilig maar wel op eigen risico. Geel houdt in dat zwemmen is afgeraden maar mag wel op eigen risico. Bij een rode vlag zou je niet moeten zwemmen, maar als je lief kijkt mag het vast op eigen risico. Een aantal Nederlands, om de één of andere reden zitten er veel landgenoten in dit resort, waren vol enthousiasme de zee al ingedoken. Eenmaal boven water zagen zij dat er een rode vlag stond te wapperen. Adequaat handelend stapte één iemand van het gezelschap op een lifeguard af. Daar moet je je overigens niet teveel bij voorstellen. De lifeguards zien er hier namelijk niet uit of ze kunnen zwemmen, laat staan iemand redden, en hebben als voornaamste functie het brengen van badhanddoeken naar gasten. Navraag naar de rode vlag bij deze strandmeester leverde dan ook voornamelijk op dat de vlag werd veranderd in een gele zodat iedereen met een gerust hart kon zwemmen. Solide systeem, niks meer aan doen.

Wij besloten echter het zwembad in te duiken. Dat had verder niks met de vlaggen te maken maar ál die zandkorreltjes op het strand, het moet wel leuk blijven. Zodoende dobberden wij dus een beetje in het zwembad, turend over de eindeloze watermassa die de Golf van Thailand heet. Een moment van ultiem geluk, gesierd door een volledige afwezigheid van lopende zaken. In mijn hoofd ben ik een checklist langs gegaan van alle dingen waar ik mij zorgen over zou kunnen maken, achter alles staat een vinkje. Er is helemaal niks waar ik nu mee bezig zou moeten zijn, een ongekend gevoel van vrijheid. Ik werd er bijna nerveus van, bang iets over het hoofd gezien te hebben. Die angst wist echter geen grond te vinden en verdween al snel volledig van het toneel, mij in complete rust achterlatend. In deze staat van nirvana lagen Gijs en ik dus lekker te bakken en gelukzalig te zijn. Toch miste er iets. Een biertje. Wuiven naar één van de bediendes biedt uitkomst. Luttele momenten later zette een serveerster de koude drankjes op de rand van het zwembad voor ons neer. In mijn bijna twee maanden in Vietnam heb ik met enige regelmaat het gevoel gehad te leven als een koning. Dat is echter niet zo. Voor een koning moet zijn leven namelijk normaal aanvoelen, voor mij is dit leven elke dag weer opnieuw speciaal. Zeker op dit soort momenten, als je helemaal alleen in een zwembad ligt, omgeven door palmbomen en een drankje op slechts een wenk verwijderd, dan lijk je in een niet bestaande perfecte wereld te leven. Zoals in een reclame. Of een film. Kies degene die meer tot de verbeelding spreekt. De hele setting die iets te perfect is om geloofwaardig te zijn doet mij regelmatig in de lach schieten omdat ik moeite heb om het allemaal te bevatten. Ik ben dan toch maar een bijzonder dankbaar jongetje. Al mijn dierbaren zijn gezond, de to-do list is voltooid en de voorlopige levensdoelen behaald, woorden schieten mij te kort om dit te duiden. Het is meer dan geluk alleen, het is een soort van gewichtsloosheid. Een buitenlichamelijke ervaring waarin ik in twee maanden mijzelf met iets meer afstand dan normaal mag beschouwen zonder dat er externe zaken het beeld vertroebelen. En op momenten als deze, zo aan de rand van het zwembad, ben ik mij daar heel even volledige bewust van. Bewust van de voorspoed, bewust dat het niet vanzelfsprekend is en bewust dat het slechts tijdelijk is.

Deze paar dagen op Phu Quoc met Gijs scheppen de ruimte en gelegenheid om daar ook samen over te sparren. Andere visies gefundeerd in andere achtergronden en opvattingen kunnen zonder schroom worden gedeeld in de intimiteit van onze hechte vriendschap. Over wat de toekomst brenge moge en over in het verleden behaalde resultaten. Over karaktertrekken, ambities en de relaties met de mensen om ons heen. Over onze plannen en de wijzigingen daarin. En hoewel we de vrijheid voelen om over teleurstellingen en tegenslagen te praten, hebben we allebei in het grotere plaatje bijzonder weinig met de laatstgenoemde zaken te maken gehad. Zo bespreken we hart tot hart de affaires des levens, om uiteindelijk via auto’s, turend over de in de zon glinsterende zee, de grootste zorg van de dag uit te spreken: Wat gaan we vanavond eigenlijk eten? En daarover, later meer.