XVII - Vamos a la playa

Vakantie, daar was ik aan toe. De dagelijkse gang van zaken in Saigon gaat mij ondertussen soepeltjes af, alle andere avonturen, groot of klein, zijn nieuwe ervaringen. Dat kost energie. Daarnaast is het leren kennen van een grote hoeveelheid nieuwe mensen mij weliswaar een eer en een waar genoegen, het is ook een klein beetje vermoeiend. Soms moet ik tegenwoordig zelfs uitnodigingen afslaan omdat ik meerdere afspraken voor hetzelfde moment heb. Er moet weer gepland wordt en daarmee raakt mijn agenda iets van haar ondertussen zeer geapprecieerde vrijblijvendheid kwijt. Anders geformuleerd, mijn leven in Saigon begint iets van haar onbevangenheid te verliezen en daarmee ook haar initiële charme. Tijd dus om op zoek te gaan naar wat pure en ongebonden ontspanning. Waar beter dan op ‘bounty island’, Phu Quoc, met slechts een uurtje vliegen om de spreekwoordelijke hoek?

Vietnam is een land waar nog heel veel gebeurt op basis van relaties. Als je die relaties hebt kan je daar dus ook gebruik van maken. Via via kenden wij ondertussen weer een manager van de vliegmaatschappij waar wij geboekt hadden. Een simpel belletje zorgde ervoor dat onze boarding passes gereed lagen op het vliegveld. Bij de VIP balie uiteraard. Geestig, maar het scheelde ons ook gedoe met printen. Lekker ontzorgd op vakantie. In een poging om te kijken hoe lang we deze privilege rol vast konden houden besloot ik vervolgens de rijen voor de douane te omzeilen en de VIP route te pakken. Bleek het niet de rij voor Very Important Persons te zijn maar voor Vietnamese Immaculate Personnel. Ofzo. Dus wij zijn op aanwijzingen van het personeel maar braaf achteraan de overigens bizar korte rij gaan staan. Het heeft me er niet van weerhouden om hetzelfde geintje bij het boarden nog eens uit te halen bij de priority lane. Ditmaal wel met succes. 

Onze stoelen in het vliegtuig bevonden zich op de 2e rij. Wij hadden namelijk aangegeven bij de eerder genoemde manager goede plaatsen te willen. Even los van het vakantiethema ‘decadent in de tent’, van te voren werd online aangegeven dat de beenruimte op deze vlucht beneden gemiddeld was. Normaal gesproken is dat niet ideaal maar overkomelijk, zeker op een korte vlucht. We zijn echter in Vietnam, waar de mensen gemiddeld bijna 20 centimeter korter zijn dan in Nederland. Gijs en ik waren dus serieus benauwd om de reis te moeten doorstaan met het hoofd tussen de knieën. De eerste rij is de meest ideale plek om te zitten want dan zit je bij de vliegtuigdeur en heb je altijd genoeg beenruimte. Daar mochten wij helaas niet zitten omdat die plaatsen gereserveerd waren voor frequent flyers, de echte VIPs zeg maar. Toen die niet kwamen opdagen zijn Gijs en ik bij het sluiten van de deur dan ook direct op de eerste rij gaan zitten. Nog voordat het taxiën was begonnen vroeg een stewardess ons om op de plek te gaan zitten die op de boarding pass stond. Een keurig uitgevoerde bluf waarin we de naam van de ons bekende manager lieten vallen stelde ons in staat te blijven zitten. Totdat een tweede stewardess ons sommeerde terug te gaan naar onze eigen stoelen. Schijnt iets te maken te hebben met het identificeren van lijken als je crasht. Met deze opbeurende gedachte in het achterhoofd dropen Gijs en ik met de staart tussen de benen af naar onze oorspronkelijke stoelen, ons berustend in de situatie. Brutalen hebben de halve wereld, maar pas vanaf de tweede rij.

Eenmaal geland na de kortste vlucht ooit, van opstijgen tot landen krap aan 35 minuten, werden we via shuttle naar het resort gereden. Klein beetje achtergrondinformatie tussendoor: Gijs is genius op booking.com. Is hij het in elk geval ergens. Zijn status levert in ieder geval wel een leuke korting op én een gratis welkomstdrankje. Als twee kleine kinderen liepen wij ons al twee dagen te verheugen op de fles bubbels die ons zou staan op te wachten. Het werd een glas ijsthee. Ook lekker. Wij werden naar onze kamer gebracht en die bleek riant. Plus een eigen balkonnetje waar het met name ’s ochtends in de schaduw goed toeven is. Allemaal leuk en aardig, tijd om de rest van ons logement te ontdekken. Snel omgekleed zijn we in de zwembroek op safari gegaan. Het terrein is niet enorm in omvang edoch groot genoeg om weldegelijk te moeten verkennen. Zo zijn wij er tot op heden achter gekomen dat er tenminste twee restaurants zijn, een uitgebreide receptie, zwembad, jacuzzi, massagehuisjes, strand met ligstoelen, een zonneweide en een nader te bepalen gebiedje waar we op uit kijken maar nog niet de route naar toe hebben gevonden. Ook is er een speels riviertje dat het pad naar het zwembad aan de linkerkant siert. In een poging om sneller bij onze kamer terug te komen hebben we de wasserette bij toeval ook ontdekt. Waar je in Nederland vriendelijk maar direct wordt weggebonjourd werden we hier uiterst vriendelijk toegelachen door de staff terwijl we duidelijk door een ruimte heen liepen waar wij niet hoorden. Ik begin hier zelfs een beetje last te krijgen van mijn nek. Al het personeel knikt namelijk de hele dag uiterst vriendelijk naar je als je voorbij loopt en ik voel dan de neiging om beleefd terug te knikken. Naast dit sociale overkomelijkheidje en dat het balkon een hekje heeft dat nét iets te hoog is om chil je laptop neer te zetten, hebben we geen negatieve zaken kunnen ontdekken. Het leven is goed.

Het water in de zee is zowaar warm, zo hebben we proefondervindelijk ervaren. De douches zijn goed en ook de jacuzzi werkt naar behoren. Als je ’s avonds met meer dan uitstekend gezelschap in de vorm van Gijs vanuit het bubbelbad met uitzicht op het goudgele strand en palmbomen de zon ziet zakken in de zilte zee, dan kost het behoorlijk veel moeite om je een situatie voor te stellen die aangenamer is dan dat. Zelfs dat ’s avonds de tiramisu die de lasagne had moeten volgen op blijkt te zijn en je het met chocoladecake als dessert moet doen, doet daar helemaal niets aan af. Het is hier ultiem uitrusten. Bovendien geeft het mij de kans om mijn schrijfachterstand weg te werken, nog wat te lezen en een klein beetje een kleurtje te krijgen voordat ik over een goede week weer terugvlieg naar Nederland. Gelukkig staan er voor die tijd nog een aantal mooie dingen op de planning. En daarover, later meer.