IXX - Bye, bye, Phu Quoc

Phu Quoc is een schitterend stukje aarde met goudgele stranden en palmbomen. Maar dat had ik volgens mij al gezegd. De natuurlijke schoonheid van het eiland wordt verder gevormd door kleine bergen waar van waar men de schitterende zonsondergang kan aanschouwen. Tussen de bergen bevinden zich meerdere stroompjes in de ongerepte natuur die, althans volgens de boekjes, het bezoeken waard zijn. Voor de geïnteresseerde (cultuur)historicus is er ook nog een gevangenis museum om de verschrikkingen van de oorlog onder de aandacht te brengen. Hebben we van horen zeggen. We zijn hier voor onze rust. Uiteraard hebben we wel uitstapjes gedaan. Naar restaurants. Om te eten. Per taxi, anders worden we moe. Dat betekent dat het na drie nachten ook wel leuk is geweest.

We blijken niet de enige te zijn met die mening. Eén van onze avonden bracht ons niet geheel toevallig naar een burgertent waar wij een vorkje hebben geprikt. Tony, één van de twee eigenaars en net zo rond als de hamburgers, zit hier ondertussen een jaar. De enige intellectuele stimulans die hij naar eigen zeggen kreeg waren de gesprekken met de gasten. Wij waren niet helemaal in de stemming om te reflecteren op de geopolitieke ontwikkelingen waarmee een onbalans of impasse lijkt te worden geforceerd waarbij men de vraag kan stellen of niet het streven naar individualisme, gesterkt door het neoliberalisme, niet een soort van ego-utilisme is waarin hedonisme en rendement elkaar bespelen in een schijn equilibrium waarin de uitkomst ultiem geen van beiden is en de mens voor progressie paradoxaal tot elkaar veroordeeld, waarvan akte. Gelukkig bleek Tony meer geïnteresseerd in wat wij op Phu Quoc deden en wat ons zoal in het dagelijkse leven bezig hield. Niet het meest diepgaande gesprek dus, wel gezellig. Ook bevestigde Tony dat er inderdaad, zoals ondertussen u waarschijnlijk wel duidelijk is, vrij weinig gebeurt op dit eiland. Gijs verbaast zich er dan ook over dat ik er alsnog zoveel woorden aan vuil weet te maken. In zijn woorden ‘Het is verbazingwekkend hoe jij zoveel kan schrijven over nietsdoen’. Dus.

Niet dat er trouwens verder helemaal niks te doen is, er zijn naast de toeristische lokkertjes ook heel veel restaurantjes. Via het almachtige internet zoeken wij dan een goede uit, zoals de hiervoor genoemde burger toko of de nummer 1 in het goedkope segment: Indische pot. Nou is scherp eten niet mijn favoriete hobby, sterker nog, ik krijg er de hik van. Nasi Goreng stond echter ook op het menu en het bier was niet duur. Reden genoeg om op eens polshoogte te nemen. Vol verwachting aangekomen bleek de nasi die dag niet beschikbaar. Te lui om te verkassen hebben we een milde curry en vindaloo besteld. Misschien is het mijn intolerantie voor hete gerechten, ik vond er in elk geval weinig smaak aan zitten en was voornamelijk aan het blussen. Dit restaurant is in elk geval niet mijn nummer 1. 

Een goed verscholen strandtent sprak ons meer aan. We werden getipt dat dit een leuke bar zou zijn inclusief routebeschrijving, anders waren we het nooit tegengekomen. Het ligt aan zee, maar is 250 meter van de weg en daardoor lijkt het midden in de bushbush te liggen. Een mooi plaatsje direct aan de kustlijn gaf ons in elk geval de ruimte om een biertje te drinken en een sigaar te roken terwijl ik luisterde naar de verhalen van Gijs over zijn reizen door Azië. Een aangename avond waar we alleen de fout maakten door terug naar het resort te lopen. De 1,5 km zorgde wel voor 2 compleet bezwete jongetjes en een herinnering waarom we nooit ergens wandelend heen gaan. We mogen dan op een eiland zitten, het blijft warm en benauwd.

Zoals altijd komt aan al het goede een einde en aldus arriveerde de tijd om te vertrekken. Het werd ook wat drukker in het resort en we kwamen voor onze rust, dus dat kwam goed uit. Met een privé shuttle werden we naar het vliegveld gebracht en uiteraard hadden we weer onze contacten in luchtvaartindustrie ingeschakeld. Tot onze verbazing zaten we dit keer wel op de eerste rij, een onverwacht genot. Ook mocht ik dit keer aan het raam zitten. Heb ik toch nog wat van het eiland gezien. Een willekeurig maar zeker passend nummer van een playlist die was aan geslingerd begeleidde ons in het vliegtuig van het eiland, slechts de herinnering aan een paar heerlijke dagen achterlatend. Om in Saigon direct weer te worden opgenomen in de drukte van de stad (lees: ik werd 3 keer bijna aangereden voordat ik überhaupt in de taxi naar huis zat). We konden, om kort te gaan, weer overgaan tot de orde van de dag, zoals het doen van de was. Als onze moeders ons eens gebroederlijk samen de was op hadden zien vouwen, wat zouden ze trots geweest zijn. ’s Avonds, in de rust van het appartement realiseerde ik me dat ik mijn laatste week in was geglibberd. De onvermijdelijke confrontatie met de eindigheid van het bestaan is begonnen. Gelukkig staan er nog een paar leuke fuifjes op het programma om mijn 2 maanden feestelijk af te sluiten. En daarover, later meer.